شب گذشته بی بی سی فارسی در مستندی معلوم الحال به هویت تراجنسی های ایرانی حمله کرد.
البته این اولین باری نیست که بی بی سی با مستند های خودش به تراجنسی ها و حقوق آن ها در ایران حمله می کند
بی بی سی سابقه طولانی در پخش مستندهای مغرضانه درباره تراجنسی های ایرانی دارد.
یکی از بدترین خاطرات تراجنسی های ایرانی با مستندی است با نام “شبیه دیگران باش” یا همان مستندی که در ایران با نام “مستند دوجنسه های ایرانی” شناخته می شود
مستندی که به تنهایی چهره تراجنسی های ایرانی را مخدوش و بد کرده است
اما ریشه این غرض ورزی ها کجاست؟ چرا بی بی سی هرازگاهی تیری به سمت تراجنسی های ایرانی رها می کند؟
برای روشن شدن این موضوع شاید بهتر باشد از مستند شبیه دیگران باش شروع کنیم. مستندی که در ایران و درباره زندگی دو تراجنسی به صورت موازی ساخته شده است.
در شروع این مستند با جمله ای روبرو می شویم که می گوید همجنسگرایی در ایران جرم است و مجازات اعدام دارد ولی تغییر جنسیت آزاد است و حمایت می شود.
حالا کمی جلوتر بیاییم و به مستند زیر تیغ جنسیت برسیم. در ابتدای این مستند می شنویم ایران کشوری است که همجنسگرایی در آن جرم است و مجازات اعدام دارد ولی تغییر جنسیت در آن آزاد است.
در شبیه دیگران باش نگار می گوید تحت فشار جراحی می کند و اگر در ایران نبود جراحی نمی کرد و در زیر تیغ جنسیت این وظیفه بر عهده مریم است
در هر دو مستند اصرار عجیبی است تا یک گرایش جنسی (همجنسگرایی) در کنار یک هویت جنسیتی (تراجنسی بودن) قرار گیرد و با هم مقایسه شود.
بی بی سی آگاهانه یا غیرآگاهانه خود را به ندانستن میزند و نمیداند این دو مسائلی کاملا سوا از یکدیگر هستند.
در هر دو این مستندها بی بی سی اصرار دارد بگوید پروسه تغییر جنسیت در ایران بسیار ساده و سهل است و هرفردی میتواند به سادگی آب خوردن مجوز گرفته و تغییر جنسیت دهد.
در صورتی که در خوشبینانه ترین حالت یک تراجنسی باید هشت ماه تا یک سال برای اثبات خود و قانع کردن روانپزشک و کمیسیون پزشکی قانونی تلاش کند و باید تست ها و مراحل زیادی را بگذراند تا بتواند مجوز جراحی تغییر جنسیت را بگیرد.
مراحلی که حتی خود تراجنسی ها نیز با وجود تنفر شدید از جسمشان باز هم به سختی از پس آن بر می آیند
در مستند زیر تیغ جنسیت یک آمار جالب و شاید هم کمی خنده دار ارائه میشود. در این مستند گفته می شود ۴۵% تغییر جنسیت های داخل ایران در واقع همجنسگرایانی هستند که دست به تغییر جنسیت زده اند! حال این آمار توسط چه گروهی، با کدام جامعه آماری، با کدام روش تحقیق و با کدام مدارک گرفته شده است هیچکس نمی داند
از آن جالب تر و خنده دار تر نیز آن است که با وجودی که مولف این آمار می گوید این درصد غیر علمی و غیر آکادمیک است اما باز هم به آن استناد می کند و اوضاع را بغرنج نشان می دهد
بی بی سی در هر دو این مستندها می خواهد اینطور القا کند که کسانی که در ایران جراحی می کنند در واقع همجنسگرایانی از همه جا بریده هستند که به خاطر فشارهای روی خودشان جراحی می کنند.
وظیفه این تلقین در مستند شبیه دیگران باش بر عهده نگار و در مستند زیر تیغ جنسیت بر عهده سهیل، رها و مریم است.
در مستند زیر تیغ جنسیت که دیشب پخش شد سهیل می گوید خانواده اش فهمیده بودند همجنسگرا است ولی به خاطر آبرویشان او را به اجبار برای تغییر جنسیت مجاب میکردند.
مساله ای که به هیچوقت با عقل جور در نمی آید. زیرا جراحی تغییر جنسیت مساله ای است که همه اطرافیان از آن آگاه می شوند ولی همجنسگرایی یک گرایش است که لزوما قرار نیست همه از آن با خبر شوند. پس عقل حکم می کند در این شرایط خانواده چنین رفتاری را از خود نشان ندهد و البته کمی خنده دار است که خانواده بتواند برای فرزندشان مجوز جراحی تغییر جنسیت را اجبارا بگیرد و روانپزشک، قاضی و کمیسیون پزشکی قانونی نیز آن را تایید کند و همگی با هم و هماهنگ یک نفر را یدون رضایت و بالاجبار به تخت جراحی تغییر جنسیت بسپارند.
کما اینکه بر خلاف ادعای بی بی سی برعکس این موضوع بسیار مشاهده شده است. یعنی خانواده هایی که حاضر هستند فرزندشان با همجنس فیزیکی خودشان در ارتباط باشد اما جراحی تغییر جنسیت را انجام ندهد.
در این مستند یک تراجنسی به نام مریم حضور پیدا می کند، کسی که تغییر جنسیت خود را کامل کرده و البته بی بی سی به سختی او را پیدا کرده است. اما همان هم از این جراحی پشیمان است و حاضر است به گذشته برگردد و به بدن مردانه خودش برگردد زیرا فکر می کند ناقص شده است.
بی بی سی مریم را یک تراجنسی معرفی می کند که حاضر بوده با جسم مردانه اش زندگی کند، اما بهتر است کسی به گوش بی بی سی برساند تعریف تراجنسی در مراجع آکادمیک نارضایتی شدید از جسم و درخواست و میل شدید به تغییر جنسیت است. حال چگونه است که مریم از جسم جدید خود را ناقص می داند و از جراحی پشیمان است!
توهین دیگر این مستند به جامعه تراجنسی، مرد خطاب کردن مرحوم مریم خاتون ملک آرا در این مستند بود.
بی بی سی در این مستند مریم خاتون، مادر معنوی تراجنسی های ایرانی را مردی میداند که سال های سال به دنبال مشروعیت جراحی تغییر جنسیت بوده است و حتی به خودش زحمت نمی دهد تا نام این فرد را به زبان آورد و حداقل بگوید که این فرد یک مرد نبوده است بلکه یک ترنس زن و در نهایت یک خانم بوده است
بهتر است بگوییم بی بی سی در این دو مستند بیشتر به جای اینکه به دنبال بررسی تغییر جنسیت در ایران باشد، به دنبال سهم خواهی برای همجنسگرایان است.
بی بی سی برای کمک به همجنسگرایان می خواهد تراجنسی ها و حقوق تثبیت شده آن ها در ایران را سپر بلا کند. تا جایی که عمدا تراجنسی بودن و همجنسگرا بودن را در کنار هم و با یکدیگر مقایسه می کند و حقوق این یکی را از آن یکی می طلبد.
در این مستند حتی اقدامات مثبت حکومت ایران در قبال تراجنسی ها را مانند دامی پهن شده می داند برای صید اقلیت ها.
بی بی سی تغییر مدارک و کمک های دولتی به تراجنسی ها را طوری نمایش می دهد که بیننده تصور میکند این ها مسائل بی اهمیت و بی ارزشی است. در صورتی که بریتانیا، کشور خانگی بی بی سی تا سال ۲۰۰۴ مدارک تراجنسی های کشور خودش را تغییر نمی داد و تنها ۱۰ سال است که تراجنسی های انگلیسی می توانند مدارک شناسایی جدید دریافت کنند. اتفاقی که در کشور آرژانتین از سال ۲۰۱۳ یعنی تنها یک سال است انجام می شود و البته هنوز در بسیاری از کشورها تراجنسی های جراحی کرده از مدارک شناسایی جدید محروم هستند و مجبورند با مدارک جنس قبلی خود سر کنند و از بسیاری حقوق اولیه خود محرومند
در این مستند با به اصطلاح روانشناسی به نام شبنم مواجه می شویم که می گوید درصد ناراضیان از جراحی و خودکشی بسیار بالا است و اکثر این جراحی ها در واقع همجنسگرایان مجاب شده هستند.
اما در مقابل دکتر کامیار توکلی یکی از بزرگترین جراحان تغییر جنسیت در ایران در صحبتی بیان کرده است از ۴۰۰ جراحی گذشته خودش تنها یک مورد نارضایتی و اشتباه وجود داشته است
البته نمی توان منکر آن شد که برخی همجنسگرایان ممکن است اشتباها از فیلترهای موجود گذر کرده و به مراحل تغییر جنسیت وارد شوند اما درصد همجنسگرایانی که اشتباها عمل کرده اند آنقدر پایین است که شاید بتوان با انگشتان دست شمرد و این در تمام کشورها امری اجتناب ناپذیر است.
شاید بهتر باشد بی بی سی تراجنسی ها سپر بلای همجنسگرایان نکند و راه بهتری برای سهم خواهی برای این گروه کند زیرا تراجنسی ها خودشان به دنبال پر کردن خلاهای قانونی خودشان هستند.
بی بی سی بارها با مستندها و برنامه های متفاوت سعی کرده است تا نشان دهد تراجنسی ها و جراحی ها در ایران مصنوعی و تحت فشار حکومتی است و البته سر انجام بتواند از حقوق تراجنسی های ایرانی سهمی هم برای همجنسگرایان بگیرد اما نتیجه نهایی این مستندها بی اعتمادی خانواده ها و فشار بیشتر آن ها به فرزندان تراجنسی خودشان باشد.
بی بی سی بیشتر از اینکه نگران تراجنسی ها و وضعیت جراحی ها باشد میخواهد حکومت ایران را محکوم کند و با وارونه جلوه دادن واقعیت افکار عمومی را تحت تاثیر قرار دهد
در شرایط کنونی که تراجنسی های ایرانی با مشکلات فرهنگی زیادی روبرو هستند نمایش چنین مستندهایی خیانت بزرگی به آن ها است و به جز فشارهای اجتماعی سود دیگری برایشان ندارد.
مسلما محتا تریبونی به بزرگی بی بی سی فارسی ندارد تا صدای خود را به گوش همگان برساند اما میتوانیم با کمک همدیگر بگوییم این مستند و مستند های مشابه سراسر دروغ و کذب محض است و هویت ما تراجنسی ها در ایران اثبات شده است و اجازه نمی دهیم کسی به هویت ما توهین کند
پی نوشت: محتا هیچ گاه همجنسگرایان را رد یا تایید نمیکند زیرا اینکار در تخصص و صلاحیت ما نیست و ما صلاحیت قضاوت نداریم. اما مساله اساسی ما قربانی شدن ترنس ها برای حقوق سایرین است.
محتا
اینستاگرام ts.info@
